آرزوی دیرینه ی مهاجرت من بر میگرده به دوره دبیرستان و دیپلمم ، اصلا قصد دانشگاه رفتن نداشتم ، اما بعد از اینکه درگیر سربازی شدم و ممنوع الخروج ، برای فرار از سربازی رفتم دانشگاه، دوره ی کاردانی قبول شدم ، با توجه به سختی هایی که توی اون شهر کوچک دانشگاهم کشیدم با سرعت اون دوره رو به پایان رسوندم ولی باز باید به سربازی میرفتم ، در واقع مدرک کاردانی به درد لب کوزه هم نمی خورد ، تصمیم گرفتم تا مقطع کارشناسی ادامه تحصیل بدم و همزمان با ترم آخر کاردانیم برای کنکور هم آماده میشدم و با اتمام کاردانی مستقیم رفتم سر کلاسای کارشناسی که کرمان قبول شده بودم ، یه ترم رو اونجا گذروندم ، خاطرات بسیار خوبی رو از اونجا به خاطر دارم ، ادامه تحصیلم رو به شیراز منتقل کردم تا بهمن سال گذشته یعنی 87 که به هر سختی که بود کارشناسیم رو گرفتم و شدم مهندس مکانیک در حرارت وسیالات اما باز دیدم باید برم سربازی راه فراری وجود نداره ، این شد که تصمیم گرفتم با گذاشتن وثیقه از کشور خارج بشم ، حالا نوبت اون بود که از یه دانشگاه پذیرش بگیرم و البته کشوری رو انتخاب کنم ، انگلستان ، استرالیا مد نظرم بود اما انگلستان رو از اونجایی که میشناختم در اولویت های آخر قرار دادم ، تصمیم برای استرالیا قطعی بود و هست ، اما به دلیل پروسه طولانی ویزای اونجا و وقت محدود 6 ماهه من استرالیا هم از لیست خارج شد ، رفتم توی فکر کشور های شرق آسیا از جمله مالزی ، سنگاپور ، فیلیپین ، توی این گزینه ها مالزی رو انتخاب کردم و تمام مدارکم رو بر اساس این کشور تهیه و تنظیم کردم ، تا اینکه یه روز از طرف یه دوست هند بهم پیشنهاد شد ، چندین روز درگیر برسی این دو کشور بودم که آخر سر هند رو انتخاب کردم و پذیرش رو از اونجا گرفتم ، دلیل اصلی که هند رو انتخاب کردم ، مهاجرت آسان تر به استرالیا از اونجا بود اونم به خاطر اینه که اعتبار دانشگاهای هند به مراتب از مالزی بالاتره ، البته در اون رشته هایی که من تحقیق کردم و رنکیگ جهانیشون رو درآوردم، در هر صورت درست یا غلط بودن تصمیم بر میگرده به زمانی که رفتم و هدفم رو دنبال کردم.
حالا که همه کارای خدمت رو انجام دادم و پاسپورت رو گرفتم ، حرفایی مبنی بر خرید خدمت و یه سری ماده و تبصره برای معافی هست
پ.ن : خانم کتر ثمین اطاعت امر شد.
پستها
