به دعوت دوست عزیزم صادق خان ِ جم که همیشه منو مورد لطف خودش قرار میده به بازیه 24 ساعت آخر عمر دعوت شدم، راستش من دلم نمیخواد بدونم که کی میمیرم ، ترجیح میدم که ندونم، چون کاری ندارم که بخوام انجام بدم ، حالا شاید بگید نمیدونم حلالیت و از این حرفا ، که فکر میکنم من دل کسیو نشکوندم یا اگرم این کارو کردم ناخاسته بوده و بلافاصله از دلش درآوردم ، این از حق الناس ، مابقیه گناه ها هم که خدا خودش گفته می بخشم ، اما اگه مطلع شدم، دلم میخواد پرواز کنم و توی اون اوج ِ هزاران پایی اونجایی که شهرها یه نقطه میشن و روی ابرها ، در آرامشِ کامل بمیرم ، اما نکته ای هم که برام خیلی مهمه عاقبت به خیر بودن ِ.
اما منم از دوستای عزیزم، نویسنده های وبلاگهای : دیوانه ها در ادارات ، روزهای توت فرنگی ، آبی خاکستری سیاه ، بادبانهای برافراشته و دل نامه دعوت میکنم که اگه به مزاقشون سازگار بود بنویسند
پستها
