سفرنامه یا غرنامه

فرصت نشد که قبل از سفرم توی این چند روز تعطیل که دست به دست هم دادند تا مردم برای فرار از یکنواختی تعطیلات از شهر بیرون بزنند بیام و وداع کنم ، اما حالا که برگشتم میخوام تجربیات این سفر که به قول معروف خام رو پخته میکنه بنویسم ، اول از هر چیز پشت دستم رو داغ گذاشتم که دیگه توی روزای تعطیل عمومی به سفر نرم ، هم جاده ها شلوغ و هم اینکه از بیجایی و در بدری و گیر نیومدن هتل و تازه اون یه اتاق خالی هم پول خون باباشون رو گرفتن ، دوم اینکه باز به این نتیجه رسیدم که هر چی به سر مردم ما بیاد هم از گرونیو بدبختیو و اعتیادو نمیدونم هر کوفت و زهرماری حقشونه ، امیدوارم هرکی مستحقشه خدا بدترش بده ، از اینجا موضع خودمو توی این مورد علنی بیان کردم ، بعنوان مثال یه موردشو براتون میگم ، توی راه برگشتن به شیراز برای چند دقیقه توی شهرضا توقف کردیم که واسه ناهار نون بخریم ، توی همین چند دقیقه که من توی صف نون بودم یه وانت دربو داغون با زن و بچه اش میاد و از عقب به عمد و از روی حسادت میزنه به ماشین ما ، خلاصه داداشم پیاده میشه تا ببینه چه خبره ، اونم شروع میکنه به داد و بیداد ، که نمیدونم اینجا شهرضاست و ما هر کاری بخوایم میتونیم انجام بدیم و این حرفا خلاصه سرتون رو درد نیاذم داداشتمم واسه اینکه پدرم و خانواده ناراحت نشه بهش میگه برو، ولی اگه من بودم نمیتونستن خودمو کنترل کنم ، اما این ملت چه از اون شهر های بزرگش تا اون ده کوره ها و دهاتی هاش چشم ندارن ، توی هر جنبه از ماشین بگیر تا پول و علم دانش و ریخت و لباس و ... فقط یه عده محدود که خودشون یا توی رفاه هستن یا از فرهنگ خانوادگی بالایی برخوردارن این وسط مستثنی هستند ، حالا همش از بدی ها نگم ، خوب با همه سختی هایی که داشت ، کنار خانواده چند شب و چند روز رو طی کردن خیلی صفا داره ، بیشتر ِ این سفر خوش گذشت مخصوصاً وقتی اصفهان با سرکار خانم دکتر سانی ملاقات داشتم ، که شیرینی سفرم رو دوچندان کرد ، نمی خوام از ایشون خیلی تعریف کنم چون که اگه بخوام بنویسم یه صفحه فقط باید از محاسن ایشون بگم ، آخر سر هم باید بگم که دست ِ دولت ِ محترم درد نکنه که بین ماشین های تولید داخل و خارج تبعیض قائل شدند و بنزین رو گرون کردند ، به اندازه کافی غر زدم ، اگه بخوام راجب ِ این مورد هم بنویسم دیگه بد و بیراه بهم میگید ، فقط به این بسنده میکنم که خیلی از این حرکتشون زورم گرفت ، والسلام